Wafmuziek

‘Zijn jullie wakker?’ vraag ik. Ik heb twee kleinkinderen te logeren. Het is 7.00 uur.  

‘Ja’, zegt de oudste met nog wat slaap in zijn stem. Hij rekt zich uit en gaat op zijn buik liggen. 

De jongste gaat rechtop zitten. ‘Maar oma, ik vind jullie wafmuziek niet fijn’, zegt ze met een piepstemmetje. ‘Ik werd wakker van jullie wafmuziek.’ Ze kijkt er angstig bij. 

‘Was er waf-muziek?’ 

‘Ja. En dat vind ik niet leuk.’

Ik denk na. Wat kan ze bedoelen? ‘Maar lieverd, oma heeft geen wafmuziek. Heb je gedroomd?’

‘Nee!’ roept ze hard. ‘Ik heb níet gedroomd!’ 

De oudste heeft meegeluisterd en zegt: ‘Ik heb geen waf-muziek gehoord.’ 

Ze voelt zich duidelijk niet begrepen. Ze murmelt weer geluidjes binnensmonds. 

Ik begrijp haar onmacht. Ik vraag door: ‘Heb je misschien een hond horen blaffen?’

‘Jaaa!’ roept ze.

‘Was het misschien de hond hier van de buren? Die blaft soms heel hard.’ 

Haar gezichtje klaart iets op. ‘Jaaa’, zegt ze.

Ik begin te begrijpen wat er is gebeurd. ‘Want’, begin ik uit te leggen, ‘omdat je dat niet wist, wist je natuurlijk ook niet waar het geluid vandaan kwam. Toen bedacht jij dat het uit de muziekbox kwam waar s’avonds jullie slaapliedjes uit te horen zijn.’

‘Jaaa’, reageert ze weer zachtjes terwijl ze de mogelijkheid overdenkt. 

Dan komen de verhalen los: de oudste vertelt over zijn dromen, van een donkere ruimte met monsters. Spoken bestaan niet echt, weet hij te vertellen. Wel met Halloween, maar die worden bedacht door mensen. 

Ik leg uit dat je niet bang bent voor iets dat er gewoon is, maar dat je bang wordt van jouw eigen gedachten over wat er is. Het donker stemmetje gaat ermee aan de haal en maakt er zelf iets van. Het verzint iets engs en vaak zijn het juist die verzinsels die jou bang maken.

Ze hebben nog maar pas gehoord over het donkere stemmetje. Toch knikken ze. Ze lijken het intuïtief te begrijpen. 

Ik grijp dit soort momenten vaker aan om het donkere stemmetje van mijn kleinkinderen te ontmaskeren. Als ze leren hoe hun eigen denken en hun donkere stemmetje werkt, gaan ze inzien dat het vaak hun eigen gedachten zijn die hen bang maken.